Uhaw na Panda Bear

Uhaw na Panda Bear

ni Iza Maria Gonzalez

            Si Eros Atalia?           

Unang tumatak sa’kin si Eros Atalia nang minsang may lecture chorva at ni-require ang section namin na mag-attend. 1^st year ako – 1^st semester, banang-bana pa ako sa kahit ano sa UST. Nakalimutan ko na kung saan at tungkol saan ang lecture, (sa dami ba naman ng lecture na nirequire kaming attendan sa loob ng anim na semester), basta sa pagsusulat. Nakalimutan ko na din sino ‘yung dalawa pang nag-talk. Si Eros Atalia lang ang tumatak, kasi since nag-UST, ‘yun ang first time ko na humalakhak na medyo scary sa sobrang lakas.

 Pa-demure pa ako n’ung una at tinatago ko pa ang wild side ko bilang kaka-college ko lang at gusto kong magkar’on ng medyo babaeng image. Pero ‘di ko napigilan ang tawa kong kulang na lang mangain ng tao sa sobrang nganga sa talk ni Eros Atalia. Nagpakita siya n’un ng mga slides ng ilan sa mga flash fiction niya, at elib na elib ako. Nanliit ang nagfi-feeling na writer sa katauhan ko.

Bullet sa puso n’ung sinabi niyang may writer na nagsusulat ng ‘moral lesson’ sa huli. (Aray, ako ‘yun) May mga nagsusulat tungkol sa napakalaking mga problema tulad ng kahirapan na ang dami-daming beses nang nakwento (Aray, ako ulit ‘yun) at may mga nagsusulat at natutuwang hindi naiintindihan ng mga readers ang sinusulat nila, na sila lang ang nakakaintindi (Aray, ako na naman). Unang beses ko pa lang siya narinig magsalita, ang dami kong na-realize na maling ginagawa ko. Medyo masakit sa self-esteem, pero nakatulong.

Akala ko ‘yun na ‘yon. Akalain mong magiging professor ko pala siya pagdating ng 3^rd year, 1^st sem, sa Filipino 2. Siya ang unang prof na pumasok ever n’ung semester na ‘yun. Ilang subject na ang pinapasukan namin pero laging walang prof, bakasyon mode pa yata sila. Kaya akala ko talaga hindi siya papasok. Malas pa ako n’ung araw na ‘yun dahil na-lock ang pinto ng kwarto ko sa dorm at naiwan ko susi sa loob. Nakailang dasal din ako sa mahabaging langit ng “sana walang prof, sana walang prof.”

Pero pumasok si Eros Atalia. Si Eros Atalia, na ngayon, si Sir Eros na.

 Nanghiram pa ako ng uniform. Dala ko pa lahat ng gamit ko (fresh luwas from Pampanga) sa klase niya. Badtrip na badtrip ako. Akalain mong good vibes bigla kasi, no exaggeration, sobrang saya talaga ng klase niya. Sobrang cute niya pa mag-discuss. Parang may panda bear sa harap na medyo malikot at uhaw (inom siya ng inom, lagi siyang may dalang tumbler). Minsan sobrang lumanay niya magkwento tapos magugulat ka na lang. Sisigaw ‘yan pag nasa climax na kumbaga ng lecture. With matching gigil-hand gestures.

Prof ko din siya sa Retorika, 2^nd semester. Okay, walang halong bola, I swear to the heavens above, favorite subject ko ‘to. Jusko, eto lang ‘yung mga readings na feeling ko sulit ang pera na binayad ko.  Medyo nakakakaba lang ‘pag biglang magpapagsulat si sir Eros on-the-spot sa classroom. Medyo matagal-tagal kasi ang proseso ng katawan ko bago makapagsulat. Regardless, sa Retorika ako tuluyang na-inlove sa pagsusulat sa Filipino. Kahit unrequited love at ‘di ako sigurado kung kailan niya ako mamahalin.

Eros fanatic talaga ako. Kasama ako sa sambayanang magti-tweet pagkauwi ng “Ang saya sa klase ni sir Eros kanina #SirErosIsLove” O kaya ‘yung mga quotable quotes niya for the day. “Walang taong special. Kung puro special, sino na lang ang normal? (Atalia, 2012).”

 Pero mas Eros fanatic ‘yung lalaking pinapatansya ko. *insert evil laugh here* Siya ‘yung nag-chika sa’kin tungkol sa workshop. Siya din ang nangulit sa’kin tungkol sa mga requirements (bio-data at sample na gawa) at kasama ko din siya n’ung screening. Sigurado akong sa sobrang pagmamahal niya kay sir Eros matatanggap siya sa workshop. Ako naman, moral support lang talaga niya n’ung araw na ‘yun, pero syempre, hihi, umaasa din ako.

Hindi ko naman lubos akalain na isa ako sa mga super swerteng nilalang sa planet Earth na makakapag-workshop under the Eros Atalia. At sa loob ng ilang session, masasabi kong marami akong natutunan at lalo pa akong na-inlove sa pagsusulat.

Kahit n’ung nangangalahati na ang workshop sessions at tinanong ako ni sir Eros kung AA ba ako, bakit daw lagi akong absent (sir Eros dalawa pa lang po ang absent ko, ‘yung book launching at ‘yung talk sa UP), at kahit na tinawag niyang ‘mongoloid’ ang character ng kwentong pina-workshop ko, at kahit na binubully niya ako at tinatawag na Mrs. Pereña dahil dalawang magkasunod na linggo akong naka-violet, at kahit na inaapi niya ako at sinasabing wag pakainin ng carrots at kamatis ang boyfriend ko dahil baka luminaw ang mata, (at oo, natutunan ko sa workshop na nakakahingal na ang sentence na ‘to), abot-tenga ang ngiti ko n’ung unang beses niyang tinawag ang pangalan ko. “Iza, Iza, kain o,” sa bahay ni Ricky Lee at sa harap ng mesa na may donuts na ‘di namin alam kung chocolate ba o monggo ang flavor. Sabi ko sa sarili ko, “oh shet sa wakas, kahit patapos na ang workshop, kilala na ako ni sir Eros!”

Si Eros Atalia.

Sir, maraming salamat po sa libreng meryenda (minsan dinner) tuwing workshop. Maraming salamat din po sa libreng pamasahe sa bus (n’ung sa Las Piñas) at sa taxi (n’ung binisita natin si Ricky Lee). Maraming salamat din po sa 3742395848574354 na tawa. Maraming salamat po dahil ang dami kong natutunan sa Fiction Writing Clinic na ‘to at mami-miss ko talaga ‘to.

*insert buntung-hininga* Sana kami na lang ulit ‘yung 2^nd batch.