Construction Site

Construction Site

ni Merl Peroz

Bawat arkitekto ay may vision. Nakikita niya ang kalalabasan ng tinatayo niyang building.  Alam niya ang gagawin para maging matibay ang pundasyon. Alam niya ang gagawin upang hindi gumuho ang interior at mag-mukhang disente ang exterior.

Si Eros Atalia ay nakakabuo hindi lang ng isang building kundi ng isang universe na may matibay na pundasyon at istraktura. Maayos ang pag-kakalatag ng plano, kaya madaling mapakinggan ng kung sinong mang-gagawa. Matatag ang bawat character ng kanyang mga storya kaya hindi mapapatumba ng kahit sino. Makinis ang pagkakalapat ng mga plywood at iba pang disenyong akmang akma sa kanyang mga likha.

Pero hindi lahat ng arkitekto ay may tapang, sapagkat iilan lang ang ay may kakayanang tumaliwas sa nakagawiaang arkitektura. Isa na nga si Eros sa mga pasaway.

Kung maging construction worker nga si Eros Atalia ay siguro hahalukayin niya ang semento sa kakaibang pattern. Lalagariin niya ang mga materyales hindi gamit ang lagare kundi ang bread knife. Hindi naman sa pinahihirapan niya ang sarili niya, kaya niya lang talagang umalis sa kombensyon at tumuklas ng ibang paraan. Nakikita niya ang mga sahig, pader, poste at bubong hindi bilang parte lamang ng pundasyon, ngunit bilang mga kaibigan na makakapagkwento sakanya ng mga out of this world na ideya.

Gayunpaman, kahit matayog na ang narating ng ating Forman, ay magugulat ka dahil handa parin siyang maging taga bili ng bigas para sa mga karpintero niya.

Akalain mo nga namang isang Palanca winner pero kapag kumakain sa KFC eh nag-kakamay pa din. Naka-ilang best selling na libro na pero nag-mimistulang clown sa party ng kanyang mga estudyante.

Madalas kapag sweldo na sa construction site ay magkaka-bayaran na ng utang o kaya naman ay wala ng masyadong natitira dahil puro bali na. Eh dahil nga mataas na ang katungkulan ng kotraktor nating si Eros, malaki na ang kita niya. Pwede namang kanya na lang, ipunin niya na lang para mas marami siyang mapatayong building. Pero hindi, ipangungutang pa niya ang pero o di kaya’y ipanglilibre sa mga kasamahan. 

Kasing tibay ng statue of liberty ang personalidad, kasing taas ng eiffle tower ang nalipad pero kasing lambot ng hinahalong semento ang puso.

Sa dalawang semester at isang buong summer kong naging guro si Eros Atalia ay ni minsan ay hindi ko siya nakitang mag-wala dahil sa galit. Kapag maingay ang klase ay tatahimik lang siya at makikiramdam. Nakakahiya bilang estudyante ang respetuhin ka ng guro mo kung siya nga ay hindi mo pinapakinggan.

Noong minsan pa ngang nalate kami ng mga ka-workshop ko papunta sa bahay ng batikang manunulat na si Ricky Lee, kalmado niya lang kaming sinabihang, “May maabot nga tayo sa disiplina niyong ganyan.”

Mas tumatatak pala kapag subtle ang pag-kakasabi.  Mapapaisip ka pa kasi ng malalim, sa sobrang lalim hindi mo na makalimutan. Sa sobrang pagkakatatak, maiiwasan mo ang pag-ulit.

Isa nga siguro ako sa mga binubuong building niya. Bukod sa respeto at sa utang na loob, hindi ko makakalimutan na dapat ang pag-likha ay para mag-mukhang magaling. Ngunit para mas maintindihan ng nakararami. Maintindihan ng mga di nakakaintindi at di marunong umintindi. Patuloy kong ipapaabot ang aking mga sinusulat sa mga taong nais matuto, sa mga taong gusto ng pag-babago. Dahil ang literatura ay hindi lang para sa nakakabasa, para ito sa mga umiintindi at iintindihin.

Skyscraper na nga si siya. Balang araw titingin din ang akademya. Kailangan natin ng mas maraming Eros Atalia.

Scary.